Pięć elementów a właściwie siedem i trzy męskie swetry

Rozległa w swej różnorodności aktywność drutowa, bez względu na to czy dzierga się prosty szalik, kamizelkę, skarpety, bluzeczkę czy swetrzysko da się sprowadzić do kilku podstawowych elementów i nie będą to koniecznie oczka ani ściegi. Pozwolę sobie na innego rodzaju analizę. Obiektywnie rzecz biorąc nie mam prawa uzurpować sobie roli badacza, zwłaszcza gdy grupą badawczą jest jedynie moja skromnie dziergająca osoba, więc gdzie grupa kontrolna, gdzie choćby pozory obiektywizmu? Jeśli jednak za przedmiot badania wezmę wszystko co dotychczas zrobiłam na drutach to statystyki nabiorą imponujących rozmiarów. I na tej podstawie pozwalam sobie opisać proces robienia na drutach.

1. Punkt pierwszy -  początek: przeważnie potrzeba, pragnienie, przeglądanie pism, pomysł, pokusa, projekt.
2. Kolejny niezbędny etap to zapewnienie materiału, najczęstsze sposoby to nabycie włóczki drogą kupna w sklepie stacjonarnych lub internetowym, wydobycie z domowych wykopalisk, można też metodą prucia odzyskać włóczkę z czegoś innego;-)
3. Trzeci etap to już dosłownie robienie na drutach, zaczyna się on od nabrania oczek i  obejmuje podstawową pracę nad danym projektem, ale nie kończy się wraz z jego wykonaniem. Faza wykończeń jest na tyle ważna, trudna i często rozstrzygająca o powodzeniu przedsięwzięcia że potraktowałam ją jako osobny element procesu.
4. Tak więc etap czwarty, niezwykle ważny to wykończenie i wszystkie czynności, które się z tym wiążą,  blokowanie, zszywanie, ukrywanie nitek, czekanie aż wyschnie. Nikomu nie życzę, aby po tym etapie trzeba było wracać do punktu drugiego, do podpunktu odzyskiwania włóczki metodą prucia. Nie zamierzałam obrzydzać tej części pracy, przecież często to wielka radość, ulga i a czasem jeszcze taka przyjemna zabawa  jak dobieranie guzików. Ale to jeszcze nie koniec.
5. Piąty element to gotowe dzieło i jego dalsze życie. Wszystko się może zdarzyć, coś co zostało zrobione na drutach może być polubiane, może zostać zgubione, taki los spotyka wiele czapek i niektóre rękawiczki,  tez może utknąć w szufladzie, ale najczęściej jest noszone bez winy i wstydu, tylko z dumą i z wizjami kolejnych planów. Nic mi nie wiadomo czy powstały jakieś psychologiczne opracowania zjawiska znanego w dziewiarskim świecie jako UFOki, unfinished object, ale z tego co zaobserwowałam na różnych stronach mogę wyciągnąć wniosek, że dziewiarki fantastycznie sobie z tym radzą, nie dość że są świadome tego cienia, to potrafią wystawić go na światło dzienne, spruć i przerobić na coś nowego.

Przy żadnym z tych punktów nie wspomniałam ile proporcjonalnie czasu zabiera, każdy może trwać dowolnie długo i to z wielu powodów bardzo różnych, zależnych od nas i niezależnych. Ten diagram może mieć bardzo zindywidualizowane formy,  fazy mogą się wydłużać i przyśpieszać, mogą nakładać się na siebie kolejne projekty, zdarzają się też niespodziewane zwroty akcji, nie sposób nawet schematycznie opisać prawdopodobnych wersji. Jednak nawet mimo wielu dynamicznych modyfikacji ten proces przebiega zgodnie z kolejnością, nie da się dziergać bez włóczki, nie da się wykańczać tego co niezaczęte. Te pięć elementów następuje po sobie w sposób linearny.

Są też dwa dodatkowe elementy, które w przeciwieństwie do wymienionych pięciu nie są warunkami koniecznymi do tego by powstał szal czy sweter, nie są zależne od żadnej fazy, od miejsca ani od czasu.

Mogą pojawić się w dowolnej chwili a mogą nie pojawić się wcale. Gdy ja robię na drutach pojawiają się zawsze, niezapowiedziane, niespodziewane, tak często że już wreszcie mogłabym się przyzwyczaić i spodziewać, ich natura jest jednak silniejsza ode mnie. O czym mowa?

Te dwa dodatkowe komponenty to zaskoczenie i kryzys. Któż ich nie doświadczył. Zaskoczenie może przyjść zawsze, bez względu na etap pracy, miejsce i sytuację, to mogą być emocje, to może być przełamanie własnych wyobrażeń i schematów, to zdziwienie że coś co wydawało się proste wcale takie proste nie jest, a coś skomplikowanego przyszło z łatwością, to zaskoczenie materią, kolorem, wzorem, formą czy połączeniem, to eureka, da się! Albo i zwyczajna bezbolesna lekcja jak czegoś nie należy robić. A kryzys – szkoda słów, zdarza się, że przychodzi z zaskoczenia, ale wredny bywa, cały czas stoi za plecami, nie podpowie wcześniej że to za szerokie czy za wąskie, siedzi cicho i dopiero jak przepłynę przez ocean prawych lub ryżu wtedy zadrwi, a widzisz… i siły i chęci odbiera. Ale po latach nauczyłam się go szanować, tak. Nie powiem, że go lubię, ale uważnie nasłuchuję co też miałby mi do powiedzenia, oprócz tego że się nie nadaję, też coś, tyle to sama sobie potrafię powiedzieć. Gdy kryzys dopada mnie przy trudnym zadaniu zaciskam zęby i staram się przeszkodę pokonać, albo pokornie przyznaję się do słabości, albo przeskakuję na wyższy poziom, zdobywając nową umiejętność. Czasem kryzys przychodzi gdy porywam się z motyką na słońce, gdy obłędnie zapowiadający się projekt okazuje się fatalnym błędem. Bywa też kryzys uogólniony, wtedy powstrzymuję się od dziergania, co najwyżej układam i przekładam włóczki, które mam w posiadaniu, albo myślę o tych których nie mam. Najlepszy mój sposób na kryzys jest jednak taki by z pełną świadomością wrócić do życia pozadziewiarskiego. A tam zaskoczenie! Okazuje się, że na przykład czapka potrzebna, więc z zapałem się za nią zabieram.

Rozpisałam się trochę, a przecież to bardzo skrótowe ujęcie tematu. Mogłabym jeszcze pisać i pisać, ale trzeba trochę się zdyscyplinować. Myślę że trafną ilustracją do tego tekstu będą zdjęcia męskich swetrów, które wymagały ode mnie trochę męskiego sposobu myślenia, męskiego radykalizmu, jedna włóczka jeden sweter, wiadomo jaki kolor. Żadne takie tam, że idę po włóczkę na szal, wracam z czymś na bluzkę i jeszcze dwie czapki, a na szal to gdzieś zamówię, zacznę bluzkę, wyjdzie pelerynka, spruję kamizelkę zrobię komin.

Do ilustracji jak przebiega proces wszystko musi być czytelne, punkt pierwszy potrzebny sweter, punkt drugi zakup włóczki, punkt trzeci robienie swetra, punkt czwarty wykończenie (zielony zszywany, grafitowy i niebieski bezszwowe), punkt piąty mierzymy, swetry gotowe, chłopcy zadowoleni. Jeśli zaś chodzi o dwa dodatkowe elementy czyli kryzys i zaskoczenie, to przy zielonym swetrze pojawił się lekki kryzys przy wszywaniu rękawów, przy grafitowym, a właściwie przed grafitowym zaliczyłam kryzys roku, bowiem kupiłam szarą włóczkę, zrobiłam, ale jakoś kobieco to wyglądało, dzianina okazała się lejąca, choć włóczka nie dawała tego po sobie poznać, więc musiałam spruć i mam w zapasach włóczkę  na coś dla siebie, potrzeba ani pomysł jeszcze się nie pojawiły. Zaskoczenia pozytywne przy tych trzech swetrach takie że robiło się je lekko i przyjemnie zielony służy już drugi rok, grafitowy w użyciu od września, obydwa są lubiane i noszone, ale nie aż tak bardzo jak niebieski. Jak widać na zdjęciach jest nieco już sfatygowany, ale pokazuję go jako przykład ironii losu. Na tym swetrze chciałam się nauczyć robienia w jednym kawałku od góry. Niestety sweter nie wyszedł zbyt wyjściowy, nie trafiłam z rozmiarem, a mimo to jest on lubiany i służy na każde wyjście z psem czy to w chłodny letni poranek czy w mroźny zimowy wieczór. Niewykluczone że będzie pierwszym swetrem, który ulegnie dematerializacji wskutek znoszenia.

Poniżej trzy męskie swetry: