Moje dziewiarskie abecało. F jak figle i fanaberie

Z nauki pisania zapamiętałam sobie, że litera f nie była trudna do opanowania, ale przez swą zamaszystość wymagała skupienia, by nie rozpędzić się zanadto ani nie pochylić. Mała kreseczka dodawana na końcu miała jakby przytrzymać linię w miejscu i pohamować jej zapędy do rozrastania się niczym fasolowa łodyga.

W moim dziewiarskim abecadle F przewinęło się już przez fraktalowe esy floresy, pokazując że w dzierganiu splata się fantazja z fachowością. To jednak nie były wszystkie skojarzenia dzianinowe na F, więc postanowiłam przygotować osobny odcinek poświęcony F. Pisząc tekst przekonałam się, że pod tą literą ukrywa się niejeden fenomen pasji dziergania. Okazało się jednak, że w ferworze spraw różnych, niekoniecznie fajnych nie zapisałam tamtego dokumentu. A był już prawie gotowy, pisany na fali, miał trochę fabuły, szczyptę filozofii, ani funta fałszu. No i figa z makiem, trudno. Zabrakło jednej czynności, tak małej jak kreseczka na środku litery f. W wirtualną nicość przepadła moja opowieść o dzierganiu, o jego fazach, fascynacjach, fiksacjach, czasami frustracjach, figlach, fantastycznych pomysłach, fantazyjnych splotach,  a przede wszystkim o tym, że to po prostu wielka frajda, czyli flow. Na szczęście o tym zjawisku pisałam już wcześniej, w poście pt. „Kolorowy przepływ”.

Czy tamten utracony tekst do abecadła  można nazwać fikcją? Raczej nie, on przecież się wydarzył. I jednocześnie nie wydarzył. Takie figle.

Wróćmy jednak do fundamentalnych spraw związanych z robieniem na drutach😊 W tworzeniu dzianin niezwykle ważne są forma i fason. To obszary, które wciąż odkrywam i  z każdą nowa rzeczą wrzuconą na druty czegoś się uczę, i to zarówno w trakcie pracy jak i potem w użytkowaniu. Przekonuję się jak dzianina pracuje, jak układa się na sylwetce i po prostu jak się ją nosi.

I wreszcie coś szalenie istotnego dla prezentowania i utrwalania dzianin. Cóż to takiego? Fokus pokus – fotografia! Temat mocno związany z prowadzeniem bloga, z umiejętnościami fotografa, ale też z czasem z tłem, z sytuacją, z pogodą.

Tekstu nie zamierzałam łączyć z jakąś konkretną dzianiną, uznałam, że na dobrą sprawę każda rzecz będzie pasowała. Miałam też pokusę wybrać kilka prezentowanych już na blogu dzianin w różnych odcieniach fioletu, ale uznałam że byłoby to nie fair wobec wielu innych, równie fajnych kolorów. Zakiełkował mi jednak w głowie pomysł na zestawienie zdjęć różnych dzianin, całych prac, albo tylko ich fragmentów – i właśnie forma „fusion” dopasowała mi się dobrze do tego wpisu. Trzy różne rzeczy, różne wielkości, każda rzecz dla innej osoby, na inną porę roku. Te trzy dzianiny to płaszczyk z fantazyjnej bąbelkowej wełny wykończony plisą ściegu francuskiego, skarpety z włóczki Fabel i letnia bluzka, wykończona francuskim ściągaczem.

Najpierw powstał dziecięcy płaszczyk dla mojej wnuczki, pierwsze zdjęcia, jeszcze bez guziczków zrobione zostały zimą przy okazji fotografowania spódnicy. Przez dłuższy czas nie było odpowiedniej sytuacji do zdjęć z małą modelką, żeby nie zamrozić, ani nie ugotować dziecka. Jak tylko uda się zrobić sesję pokażę płaszczyk w osobnym wpisie.

W międzyczasie wydziergałam skarpetki dla mojej mamy. Mama  robi ciepłe, wełniane skarpety i obdarowuje nimi całą rodzinę. Sama nigdy nie dostała ręcznie robionych skarpetek, więc postanowiłam to zmienić, a żeby miała coś innego niż zwykle zrobiłam cienkie skarpetki z ażurowym motywem, ze wzmocnioną piętą. Postanowiłam zrobić skarpetki na cieńszych drutach, bo dziergam bardzo luźno. Kupiłam więc cieniuteńkie jak igiełki carbonowe knit pro w rozmiarze 1,75. Skorzystałam z wzoru Cloud 9 Socks ze strony Biscotte Yarns.

 

Trzecia dzianina podobnie jak pierwsza też czeka na osobną sesję zdjęciową, osobny wpis, a przede wszystkim na przymierzenie. Ten projekt to efekt mojej fantazji i eksperymentowania z fasonem.

A oto i fotografie moich prac, skarpetki pokazane są w całości, dwie pozostałe dzianiny tylko fragmentarycznie, to celowy zabieg, taka fanaberia😉