Moje dziewiarskie abecadło E i F jak esy floresy

Zmieniają się dzianiny, wzory i kolory, a ja niezmiennie czerpię wiele dobrego z tego robienia na drutach. Wciąż znajduję w tym radość, ukojenie i cały wachlarz różnych stanów, od ekscytacji i pobudzenia po cudownie monotonny, znajomy spokój przerabiania takich samych oczek. Potem okazują się one niekoniecznie identyczne, lecz już nie drażnią mnie te nierówności, raczej przypominają, że nie jestem żadnym automatem ani  robotem

Znowu nabieram włóczkę na druty i włóczka znowu daje się nabrać. Bawię się. I tak powstają kolejne dzianiny, jakoś tak oczywiście, naturalnie, bezdyskusyjnie. Jest radość kreacji i jest konkret, praktyczny przedmiot do ubrania. W mottozmotkowe życie wplatam ostatnio dziewiarskie abecadło. Już pora na E, jeśli ktokolwiek zastanawiał się, co też będzie w kolejnym odcinku to prawdopodobnie stawiał na „emocje”. Jeśli się mylę, to tylko dlatego, że mnie samej pierwsze na myśl przychodzą emocje, całe moje dzierganie jest ich pełne i to na każdym etapie. Najczęściej są to dobre emocje. Często nich piszę.

Dziś w abecadle dwie litery razem wzięte, to nie wynika z chęci przyspieszenia, nikt mnie nie pogania przecież, te dwie litery wiążą się z charakterem dzianiny. Być może będę jeszcze wracać osobno do E i F, jeszcze nie wiem. Z nowymi pomysłami i dzianinami pojawić się mogą dopasowane do nich skojarzenia, o których na razie nic mi nie wiadomo😉

Esy floresy to życzenie mojej wnuczki. Kiedy jesienią przymierzała szary sweterek, powiedziała mi, że chciałaby żebym zrobiła jej na drutach esy floresy.  Wtedy postanowiłam przyłożyć się do żakardu. Przygotowując inne projekty, przeglądając Internet, książki i gazety próbowałam wyłowić żakardowe esy floresy, ale nic odpowiedniego nie znalazłam. Jakoś w tym samym czasie pojawiła się u mnie faza fascynacji fraktalami. Przekonałam się, jak dobrze działa na mnie wpatrywanie się w te formy, dla odprężenia szukałam tego typu obrazów, w liściach paproci i innych roślinach, w witrażach, spiralnych schodach, w płatkach śniegu. Dotarło do mnie dlaczego tak lubię zatrzymać wzrok na sukulentach. Wyjęłam też naszyjnik z amonitem, lecz ciągle było mi mało, chciałam zrobić fraktalopodobny wzór na drutach. Nie wiem, może nawet prosty jersey można zaliczyć do tej kategorii, albo sweter kołowiec? Nie chciałam jednak teoretycznego dopasowania nazwy do formy, sprawdzania czy aby spełnia kryteria, chodziło mi o to, żeby z drutami i włóczką poczuć tę strukturę. Wzór znalazłam dość szybko, miałam go już od dawna zapisanego, zamierzałam go użyć do jakiegoś projektu. Pierwsza reakcja radość, to jest to! Drugie spojrzenie, oj, to nie jest takie proste. Trzecie spojrzenie, nie dam rady. Tymczasem parę innych rzeczy działo się na drutach, fraktale mogły, a nawet musiały poczekać.

Parę tygodni później, gdy były u mnie dzieci, wpadłam na pomysł, który mnie samą trochę zdziwił. Wyjęłam jedno pudło z włóczkami, podałam wnuczkom i patrzyłam jak się bawią. Wnuczka z niesamowitym wyczuciem dopasowywała wełenki do przyszłych czapek i sweterków, analizowała grubość, miękkość i kolory włóczek. Wnuczek w pełnym skupieniu oddzielał małymi paluszkami banderolki i wydobywał wnętrze motków. Postanowiłam interweniować, dzieci nawet nie protestowały, tylko wnuczka wzięła jeden cieniowany, różowy kłębek i powiedziała, babciu pamiętaj, to będzie na esy floresy. Te esy floresy zabrzmiały w jej ustach tak oczywiście, naturalnie i bezdyskusyjnie, że wiedziałam że już nadszedł czas, by się tego wzoru nauczyć. Zakupiłam wzór Fox Paws autorstwa Xandy Peters. Wysłałam przelew i przez chwilę wydawało mi się, że właściwie to już się zaczęło dzierganie, wystarczy położyć druty, włóczkę, opis wzoru i zacznie przybywać dzianiny, sam powstanie samopowtarzający się wzór, .ale ten stan trwał krótko. Trzeba było przyłożyć się do opanowania nowego ściegu. Nie było zbyt łatwo, zwłaszcza na samym początku, gdy na nieznanym mi wzorze musiałam dokonać zmian. Opis prostej formy szala robionego dwustronnie dopasowałam do jednostronnego dziergania w okrążeniach. Efekt zadowolił zarówno mnie jak i wnuczkę, choć nie użyłam wskazanego przez nią motka. Planowałam jeszcze zdjęcia na płasko, jakieś zbliżenia, a potem przy dobrej pogodzie sesję w parku, lecz gdy tylko Kinga ubrała na siebie tuniczkę stwierdziła, że wraca w niej do domu. Długo czekała na te swoje esy floresy, nie chciałam więc tego przeciągać jeszcze bardziej. Zrobiliśmy błyskawicznie parę zdjęć esów floresów na balkonie. Cóż, błyskawice to też fraktale.