G jak gusty i guziki

Czasami mój mąż zaczepia mnie pytaniem, czy nie znudziło mi się to robienie na drutach. Odpowiedzią na to pytanie jest najczęściej śmiech nas obojga, bo przecież wiadomo, że nie. Jest we mnie wciąż ta gotowość by zrobić coś na drutach i gorliwość by zrobić to tak dobrze, jak tylko umiem. Mam też skłonność do gromadzenia włóczek, przygarniam osierocone motki, pruję stare dzianiny, kupuję nowe włóczki, gdyż nie zawsze jestem głucha na głos promocji. W efekcie te zapasy nie maleją, choć stale przerabiam je na nowe dzianiny. Gdyby nie fakt, że nie każda włóczka jest w moim guście, to może byłyby to już całe góry. Nie posiadam jakichś gigantycznych ilości, a tym co mam, gospodaruję całkiem przyzwoicie. Co jakiś czas robię przegląd moich skarbów i planuję zrobić z nimi gruntowne porządki, by nie gniotły się, nie miały za gęsto, nie grymasiły, nie gryzły kolorami, ani nie gniewały się na mnie, że o nich zapominam, a wybieram inne. Lecz ja wcale ich nie zaniedbuję, po prostu gagatki nie chcą współpracować z danym projektem, co  nierzadko zdarza się włóczkom, bo za grube, za cienkie, nie taka gama kolorystyczna, albo po prostu za mało. Mam też włóczki gwiazdy, które w formie motków czują się jak skończone piękności, co strach na druty wrzucić, no cudne są, ale w gruncie rzeczy gnuśnieją, szkoda gadać! Generalnie nie jest źle, po prostu wszystkie te włóczki muszą grzecznie czekać na swój czas, na mój pomysł i na odpowiednią dzianinę.

Jakiś czas temu odkupiłam piękną turkusową włóczkę, która przez kilka lat leżakowała w szafie u mojej krawcowej. Potem poleżakowała i u mnie, a gdy wreszcie dojrzałam już do wydziergania z niej czegoś dla siebie, okazało się, że faktura tej włóczki zupełnie mi nie odpowiada. Bąble boucle jak baloniki nadawały się raczej na dziecięcą dzianinę, toteż odłożyłam robotę i grzecznie poczekałam aż urośnie dziecko, które miałam na myśli i gdy już urosło wydziergałam temu dziecku płaszczyk. Jak wiadomo dzieci rosną bardzo szybko, toteż płaszczyk zrobiłam przyszłościowy, czyli taki, który będzie można ubrać również za rok.

Jedną z większych przyjemności w tworzeniu dzianiny jest dla mnie dobieranie guzików. Ma też w sobie element niepewności, czy uda się znaleźć idealne guziki czy tylko dobrać pasujące jako tako. W przypadku tego płaszczyka nie podejrzewałam żadnych guzikowych przygód, miałam w domu mnóstwo granatowych, turkusowych i niebieskich guziorów, guzików i guziczków. W każdym razie tak mi się wydawało. Tymczasem jak na płaszczyk dziecięcy to albo były za duże, albo było ich za mało. Najbardziej podobały mi się małe, ciemne kuleczki, niestety w niewystarczającej ilości, o gdyby był jeszcze jeden! Trzeba było znaleźć inne rozwiązanie. Poprosiłam siostrę o sprawdzenie domowych zasobów guzikowych, wcześniej wysłałam jej kilka zdjęć swetra w różnym oświetleniu. Po kilku dniach dostałam przesyłkę, a w niej guziki starannie popakowane do woreczków strunowych, zaś jedna porcja to były wymieszane pojedyncze egzemplarze. Wzruszyłam się tą pieczołowitością, ale niestety nawet przez opakowanie widziałam że one wszystkie niezbyt pasują.  Otworzyłam woreczek z mieszanką różności i okazało się, że jest tam jeden guziczek taki, jakich ja miałam kilka, ale jednak za mało na płaszczyk, to była ta jedna brakująca idealna kropelka!

Z czego odpruty był ten guzik, nie wiadomo, czy z mojego ubrania, czy z ubrania siostry, albo mamy, a może któregoś z naszych dzieci, część guzików była tu, tamten jeden tam, a teraz wszystkie razem zapinają płaszczyk mojej wnuczki.

Zanim przejdę do zdjęć to jeszcze trochę grzeczności z głębi serca - siostrze dziękuję za te guziki, synowej za zrobienie zdjęć, a wnuczce za pozowanie do nich, rozumiem jakie to przykre tak stanąć prosto, wtedy gdy właśnie chciałoby się gonić kota.