Z pamiętnika dziewiarki

Całkiem niedawno trafiłam w dziewiarskich zakamarkach Internetu na akcję pt. pokaż swoje zapasy. Wprawdzie nie brałam w tym udziału ani nie czułam takiej potrzeby, ale uważam że to pomysł sensowy i ciekawy. Sama dla siebie organizuję czasem włóczkowe seanse inwentaryzacyjne, zawsze mają one inny zakres i charakter, raz są szukaniem igły w stogu siana, czy raczej próbą nalewania z pustego, kiedy indziej karczowaniem lasów i ujarzmianiem żywiołów. Lecz nie o tym dzisiaj chcę napisać. Nietypowy mój remanent, którego właśnie dokonałam nie dotyczy włóczek ani dzianin, tylko dziewiarskich doświadczeń, prac nieoczywistych, nawet niedokończonych, a jednak w jakiś sposób ważnych, dających niespodziewane lekcje. To co daje radość czy nawet ekscytację na polu rękodzieła to nie tylko efekt – udana praca. Ciekawe jest to, co dzieje się po drodze, poznawanie ludzi,  odkrywanie nowych terenów, możliwości ludzkich rąk i różnych wcieleń tej samej materii. No i te supły, skręty, plączące się nitki i inne zawirowania. Zdarzają się tez pasma sukcesów, nie powiem, ale w tej dziedzinie nigdy nie są one takie oczywiste, czasem okupione aktem prucia, niby bezbolesnym, a dojmująco przykrym, ale zarazem przynoszącym ulgę, odzierającym ze złudzeń, że może jednak, że coś z tego będzie, a może na kogoś innego. Są też emocje hazardowe, czy to się uda, czy starczy włóczki, czy się spodoba? Muszę przyznać, że mam satysfakcjonujące życie dziewiarskie, między innymi dlatego, że po prostu lubię to wszystko co się z nim wiąże, nawet tę niepewność i niedosyt. Lekko przychodzi mi rezygnacja z nieudanych dzianin, nawet jeśli wcześniej wyobrażałam sobie, że to będzie nie wiadomo co. Nie przywiązuję się zbytnio do wyników.

Czasem dziewiarskie przygody wychodzą na plan pierwszy, a dzianina jest tylko pretekstem, bodźcem, tematem lekcji do odrobienia.

Przytoczę trzy przykłady, trzy drutowe przygody. Wątki dzianinowe to sweterek dla wnuczki, sweterek dla mnie i skarpety dla syna. Sprawy odrębne a jednak powiązane, jak to bywa w życiu, również dziewiarskim.

1.To miał być sweterek do przedszkola. Z kupionej wcześniej wełenki Drops Baby Merino zaczęłam robić sweterek w paseczki, kolory były miłe dla oka, ale coś mi nie pasowało, wizualnie jakoś mdło i ciężkawo, bez sensu, nie czułam tego, sprułam. Postanowiłam zmienić włóczki. Mało to ich w domu? Cóż, okazało się, że jednak mało. Jak już kolory pasowały to różnice w grubości były zbyt duże, spasowałam więc z paskami i zmieniłam koncepcję na gładki raglan. Z przekorną satysfakcją postanowiłam połączyć dwie bardzo różniące się grubością włóczki i to wcale nie w melanż. Jednobarwny sweterek z szarej, zgrzebnej włóczki wykończyłam różową niby koronką. Wyszło całkiem nieźle, zaś główny problem z tym sweterkiem dotyczył … porównania z poprzednia dzianiną. Była nią chusta z nieprzyzwoicie luksusowej włóczki z jedwabiem, z kaszmirem, dziergana na tyle długo,  że wciąż pamiętałam wrażenia dotykowe.  Pokazywałam ją tutaj. Sam sweterek od września nie doczekał się specjalnej sesji, nie było sytuacji albo pogody. Są tylko zdjęcia na płasko, a na dziecku jedno zdjęcie z komórki wykonane w pośpiechu. 

2. Druga przygoda dotyczy swetra dawno zaplanowanego, z pięknej książki Jennifer Wood „Refined knits sophisticated Lace, Cable, and Aran Lace Knitwear". Pierwszy rzut oka na Idril i postanowiłam zrobić  go dla siebie. Bez pośpiechu, bez presji, kiedyś, w swoim tempie, w swoim czasie, w międzyczasie. Pojawiła się właściwa przędza, nadszedł moment, otworzyłam księgę i podążając za wskazówkami autorki przystąpiłam do działania. Oczywiście próbka, wyliczenia, porównania, wszystko grzecznie. Do czasu. Pierwsza, zdecydowanie zbyt późna przymiarka ujawniła wcześniejsze podejrzenia, z mojego starannego i żmudnego dziergania wyszło coś dziwnego, dużo za dużego. Co poszło nie tak? Wtedy coś natchnęło mnie by zajrzeć na Raverly, gdzie nagle odkryłam nie tylko różne wykonania tego samego projektu, ale dopisane do nich uwagi. Jak dla mnie odkrycie. 

Platforma Raverly nie jest mi obca, ale bliska też nie jest. Raczej świadomie ograniczam moje w niej pobyty, z braku czasu i  z obawy że wpadnę po uszy. Czasem coś przeglądam, oglądam, niekiedy kupuję. Domyślam się, że dziewiarki mogą mocno się zdziwić tym moim wyznaniem. Urwała się z choinki i dynda jeszcze zdziwiona.

Szukając innych wersji Idril skupiłam się na komentarzach, że coś jest nie tak z wyliczeniem oczek, i że to projekt „time consuming”. Czyż to nie zabawne, omijam Raverly, w obawie, że taki czasożerny. Lecz gdybym wcześniej poznała te opinie to trochę czasu bym oszczędziła. Zamierzam więc zmienić moją relację z Raverly, zaś tego swetra kończyć nie będę. Jeszcze wprawdzie nie pruję, zachowam jako solidną próbkę do następnej dzianiny.

3. I na pocieszenie wrzuciłam na druty piękną cieniowaną wełnę na skarpety dla syna. Ach jak ja rozumiem wszystkie miłośniczki skarpet!