Duch, puch, materia

W dzieciństwie lubiłam rysować różne królewny, damy i księżniczki we wspaniałych sukniach. Zależało mi, żeby były piękne. Względów praktycznych w ogóle nie brałam pod uwagę, nawet nie przychodziło mi to do głowy. Mimo to postaci na rysunkach wyglądały na zadowolone, na pewno żadnej z nich nie było zimno w odsłonięty dekolt,  gumka nie upijała w pasie, ani nie drażniła ostra metka. Jeśli już miała pojawić się jakaś nerwowość i pośpiech za pięć dwunasta, to tylko po to, by doprowadzić do odmiany losu Kopciuszka. Żyli długo, szczęśliwie i pięknie, co było do udowodnienia. W każdym kolejnym rysunku być może lepiej się uda wyrazić  doskonałość tej materii, która harmonijnie łączy piękno i dobro. W tamtym czasie do dziecięcej głowy jeszcze nie dotarł prosty podział na ducha i materię. Wiadomo, że duch tylko wtedy może zrobić jakieś wrażenie gdy przyoblecze się w materię, chociażby w podarte prześcieradło.

Z biegiem czasu zmieniły się stroje postaci zapraszanych do mojej wyobraźni. Bogate suknie i klejnoty zastąpiły ubiory siermiężne,  czasem nawet łachmany. Dla młodzieńczego umysłu właśnie one wyrażały szlachetność, a prostota i ubóstwo były idealną ramą dla wewnętrznego bogactwa, jak płaszcz Raskolnikowa czy tobołek księcia Myszkina. Księżniczki i lale mogłam rysować młodszym siostrom, czując jeszcze tamtą radość, ale raczej ciągnęło mnie do innych rzeczy. W literaturze odkrywałam idee, wczuwałam się w udręki bohaterów, lekceważąc zawarte na tych samych stronicach opisy sukien, garderoby i porcelany. Nie była to jednak pogarda ani odrzucanie piękna materii. W drodze do teatru czy do biblioteki z przyjemnością spoglądałam na wystawy sklepów jubilerskich, na eleganckie manekiny w witrynie domu towarowego i na spływające wielobarwną tęczą pasma tkanin w tekstyliach. I choć czasy były dość zgrzebne zawsze coś zachwyciło lub przynajmniej przykuło uwagę. Lubię moje miasto, czasem mam wrażenie że robi się coraz piękniejsze, a choć coraz trudniej tu oddychać to ciągle jeszcze jest mnóstwo miejsc gdzie można wdychać piękno. Pod tym względem jest dobry klimat i to się czuje, nawet podczas krótkiego spaceru przez Rynek i Stare Miasto. Płynie Wisła i czas płynie, zmienia się miasto i literatura, zmieniam się ja i moja osobista narracja. A wracając do ostatniego spaceru to odniosłam wrażenie, że odkąd miasto stało się globalną wioską wystawy sklepowe już nie są tak magnetyczne. Z daleka widząc logo sklepu wiadomo czego można się po nim spodziewać, jaki towar, jaki odbiorca, jakie ceny. Zauważyłam też, że mamy wiele różnych banków w centrum miasta, wszystkie mają bardzo podobne reklamy, głównym motywem są ludzkie głowy w liczbie od jednej do trzech, z uśmiechem świadczącym o szczęśliwym życiu i o najwyższym poziomie usług  stomatologicznych. Reklamy te jednak nawet na chwilę nie zatrzymują przechodniów, nikt nie zastyga w niemym zachwycie i ludziom nie grozi, ze jakaś żądza lub niewinna ciekawość wciągnie ich do środka. Widocznie wcale nie o to chodzi, a banki prosperują świetnie i jak siła przewodnia przypominają o tym mieszkańcom i turystom.

W klimat miasta na dobre wrosły już okolicznościowe stragany, które same z siebie są własną reklamą. Przyciągają ludzi, wzbudzają ożywienie i dziecięcą radość, działają na zmysły i poruszają ducha. Uwielbiam stragany z rękodziełem, w naturalny sposób porywają mnie, wciągają i przepadam, po prostu.

Ostatnio spacerując przez miasto zauważyłam jedną witrynę z nieznanym szyldem, zagapiłam się, zachwyciłam i poczułam tak jak dawniej. Wystawa wyglądała jakoś odmiennie, świeżo, nowocześnie a zarazem bardzo zwyczajnie. Jak wynikało z szyldu był to sklep z kaszmirem. To co zobaczyłam za szybą stanowiło połączenie luksusu i ciepła, elegancji i swojskości. Manekiny zastygłe w nienagannych i nieco nonszalanckich pozach sprawiały wrażenie bardzo zadowolonych z tego, że zadbano zarówno o piękno jak i wygodę.  

I choć wystawione towary były raczej monochromatyczne wydawały się ciekawsze niż cała pstrokacizna w innych odzieżowych sklepach.

Nie przypadkiem zachwycił mnie ten sklep z kaszmirem. Zatrzymałam się tam dłużej dlatego, że na moich drutach dział się wtedy sweterek z kaszmiru.  Miękki, ciepły, z lekkim puchem, który nie drażni ani trochę. Powstawał długo, na cieniutkich drutach. Przed nadejściem wiosny zdążyłam ubrać go kilka razy i zawsze gdy po niego sięgałam zaskakiwała mnie jego lekkość i delikatność. Oto i on.