Spontanicznie i sentymentalnie

Wpadam dziś na bloga z nieplanowanym wpisem. Poprzednio pisałam o tym, jak to czekam na sprzyjające warunki by sfotografować zrobione przeze mnie swetry, na stosowne okoliczności a przede wszystkim na dobre światło. Od tamtego czasu sytuacja zmieniła się o tyle, że przybył jeszcze jeden sweter, za to pogoda najczęściej jest pochmurna i deszczowa, nietypowa jak na luty, zwykle bardziej suchy. Za to w te nieliczne dni z jasnym niebem i przebłyskami słońca czuję się świątecznie i radośnie.

Jak wspomniałam wcześniej, zrobione swetry czekają na zdjęcia a kolejny, nowy, ważny projekt swetrowy potrzebuje jeszcze trochę czasu na doprecyzowanie koncepcji, opracowanie wzoru, próbki, wyliczenia i wreszcie na ten impuls, kiedy już mam pewną wizję i sięgam po druty. Na razie patrzę tylko na piękne, nowe motki czekające w koszyczku, lecz nawet na domowe zdjęcia światło niespecjalne. Taka to pora. Ale przecież nie zawsze tak będzie i nie zawsze tak było. Przeglądając letnie zdjęcia zachwycam się tym, jak dużo w nich światła i że wtedy było ono tak oczywiste, że aż niezauważalne, skupiałam się bardziej na fotografowanych obiektach niż na jasności dnia.

W mojej dziewiarskiej pasji lubię płodozmian, fazę swetrową przeplatam mniejszymi formami, takimi jak skarpety. O ile swetry wymagają znacznie większej ilości materiału i w ogóle poważnego planu to do skarpetek wystarczą nawet resztki włóczek. Po opanowaniu podstaw i oczywiście pokochaniu tej formy wystarczy impuls, wolna chwila i już się dzieje… Od wczoraj mam na drutach nowe skarpety. Bezpośrednią inspiracją były posty na zaprzyjaźnionych blogach, najpierw swoje skarpetkowe cudeńka pokazała Bokasia  niedługo potem Renia. Ja jeszcze kończyłam sweter, lecz zatęskniłam za dzierganiem skarpet, choć na ten moment nie było ich w planie. Wczoraj wyjęłam włóczki, dobrałam kolory i wielką przyjemnością zaczęłam dziergać, wyszłam już poza ściągacz.

Tak się składa, że mam jeszcze niepokazywane skarpety, które ilustrują radość związaną z tą dzianinową formą. Jest to idealna robótka podróżna, zajmująca bardzo mało miejsca. Skarpety z włóczki Alize, zrobione są w czasie wakacji i z przyjemnością wracam dziś do tych wakacyjnych zdjęć. Kolorystyka włóczki pięknie harmonizowała się z piaskiem, niebem i morzem, a co ciekawe te same barwy zobaczyłam w katedrze w Kamieniu Pomorskim.

Druga para zrobiona z włóczki Opal i resztek Fabela mogłaby pięknie wyglądać w towarzystwie lawendy, kto wie, może latem powstaną takie zdjęcia.