Migawki

Od czasu, kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z określeniem „cywilizacja obrazkowa” minęło już wiele lat, a możliwości związane z tworzeniem, przetwarzaniem i przesyłaniem obrazów wciąż się rozwijają i to w sposób, który jeszcze całkiem niedawno mógłby się wydawać absolutnie niemożliwy.  

Robienie zdjęć stało się tak proste i dostępne, że po aparat, a dziś częściej  telefon, sięgamy w rozmaitych sytuacjach niemal odruchowo. Robimy mnóstwo zdjęć, dużo i często. Stało się to już nieodzowną częścią naszego codziennego funkcjonowania. Nie wiem czy myślimy obrazami, ale na pewno żyjemy obrazami i porozumiewamy się nimi. Oczywiście nie zastępuje to innych form międzyludzkiej komunikacji ale wzbogaca je i uzupełnia.

Myślę, że  dlatego tak bardzo pokochaliśmy to robienie zdjęć, bo w pewnym sensie jest to zabawa z czasem. Uchwycić moment, miejsce, nastrój i jeszcze naznaczyć je naszą obecnością, naszym jej wtedy widzeniem… Nie tylko czas teraźniejszy jest obiektem tej gry. Robienie zdjęć jest bardzo często projektowaniem przyszłych wspomnień, wyobrażaniem sobie jak to, co dziś jest teraźniejszością w przyszłości będzie przeszłością. Najlepiej taką, w której jesteśmy zadowolenie z siebie, ze swojego życia, więc trochę kontrolujemy, by było odpowiednie miejsce, tło, oczywiście mina.

A potem? Okazuje się że gdy później ogląda się te zdjęcia to zupełnie inne detale z przeszłości do nas przemawiają. Ze zdziwieniem patrzymy na obraz dobrze znajomy i zarazem odległy, dawne fryzury i ubrania, a w tle jakieś nieistotne przedmioty pozostawione na parapecie nagle budzą wzruszenie. To jest dopiero przygoda z czasem!

Bardzo lubię przeglądać domowe pliki ze zdjęciami, nie robię tego zbyt często, powiedziałabym że zdecydowanie za rzadko. Tłumaczę, że przecież nie mam na to czasu. Myślę jednak, że powinnam to zmienić. Być może zrezygnuję z dotychczasowego trybu „konieczność” lub „spontaniczność” na rzecz jakiegoś rytuału przeglądania i porządkowania plików. Od czasu pewnej przygody z telefonem zaczęłam regularnie zrzucać i przesiewać zdjęcia. Przyznam, że polubiłam to zajęcie, choć początkowo trochę się do tego zmuszałam.

Lubię zdjęcia, doceniam możliwości jakie daje smartfon i chętnie korzystam z tych dobrodziejstw. Często w biegu zapisuję chwilę, miejsca, nastroje i kształty, a potem mogę do nich wrócić, już na spokojnie.

Inną kategorią są zdjęcia robione przez mojego męża za pomocą urządzenia stworzonego tylko do czynności fotografowania. Są świetne, samo ich przeglądanie jest gwarancją dobrze spędzonego czasu, celebrowaniem uchwyconych obrazów.

Dlaczego piszę tu o zdjęciach? Nie przypadkiem. Dzianina, którą dziś prezentuję to etui na obiektywy do aparatu. Pomysł na taki przedmiot podpowiedziało życie. Gdy wychodziliśmy na spacer, albo na jakąś rodzinną uroczystość, oprócz aparatu, zabieraliśmy zwykle  zapasowe obiektywy, do plecaka czy do torebki, zależało od sytuacji, trzeba było tylko jakoś je zabezpieczyć. Początkowo chciałam poprosić krawcową o uszycie takiego etui, jednak z powodu epidemii poszukiwanie materiałów nie wchodziło w grę. Pewnego razu  mnie olśniło, że taką skarpetę na obiektyw mogę zrobić na drutach. Bardzo spodobał mi się wzór skośnych pasów, postanowiłam w pewnym miejscu zmienić im kierunek, co nasuwało skojarzenie z pryzmatem w aparacie. Podstawę zrobiłam na szydełku, górę na drutach, troczki łańcuszkiem. A tak oto wyglądają te mieszki.