Zmysł praktyczny

Zdarza się wcale nierzadko, że do najprostszych rzeczy dochodzi się drogą wyboistą, a czasem nawet okrężną. Czy to źle? Niekoniecznie. Gdyby liczyło się tylko osiągnięcie celu i jak najszybsze dotarcie z punktu A do punktu B, wówczas ominęłyby nas widoki niezwiązane bezpośrednio z realizacją planu. Klucząc i błądząc można poznawać nowe ścieżki i wiele się nauczyć. O świecie i o sobie. Może się okazać, że właśnie po to potrzebna była ta droga. Nie zamierzam snuć wywodów o cudownym wpływie chodzenia po omacku, o pożytkach z nabijanych guzów ani o szczęściu znalezionym w gęstych krzakach.  Wersji „wręcz przeciwnie” też nie będę rozwijać.

Chcę opowiedzieć o moim nowym swetrze i o tym co poprzedzało jego wydzierganie.

Potrafię robić na drutach, mam spore zapasy włóczek, potrzebuję zwykłego, codziennego swetra. W czym więc problem – „weź druty i se zrób”. Tak mógłby powiedzieć ktoś kto nie ma zielonego pojęcia o dramaturgii dziewiarskich procesów i to niezrozumienie jest naprawdę przykre, zwłaszcza gdy sama tak do siebie mówię  – co to za problem, weź druty i dziergaj ten sweter, no weź! Może w końcu zrobisz.

Jakiś czas temu ucząc się bezszwowego raglanu od góry wydziergałam sweter dla męża. Niby nic specjalnego, ale służy już kolejny rok, głównie do wychodzenia z psem. Gdy w 2017 roku prezentowałam go na blogu, napisałam że może to być pierwsza dzianina, która ulegnie dematerializacji wskutek znoszenia. Chyba jeszcze nie teraz, nadal lubiany sweter wciąż jest materią, wprawdzie nieco wyblakł jego kolor, ale nie będę tu rozstrzygać czy kolor jest materialny.

Wstyd przyznać, ale ja sama nie mam swetra który nosiłabym aż tak często. Gdzie leży przyczyna, we mnie, czy w moich swetrach? Żeby to sprawdzić trzeba by wydziergać rzecz bardzo podobną z tej samej wełenki. I nie będę owijać w bawełnę, nie o testy i eksperymenty chodziło tylko o to, ze zwyczajnie chciałam mieć taki sweter, zwłaszcza, że zostało jeszcze trochę włóczki. „Trochę” jest wielkością względną, w tym wypadku jednak było jej tak jakby trochę za mało. Chcąc z tego zrobić dla siebie sweter miałam dwa wyjścia. Pierwsze - zmniejszyć siebie o kilka rozmiarów, drugie –zdecydować się  na projekt dwubarwny. Zmysł praktyczny podpowiedział drugie rozwiązanie.

Wyjęty z pudła błękit pięknie wyglądał w połączeniu z bordowym merynosem, miałam kilka  pomysłów, ale żaden nie wypalił. W pierwszym z nich bordo okazało się nieznośnie ciężkie. Na tle wątłego błękitu, bordowa broszka wychodziła brzydka i napuchnięta. Bez żalu sprułam.

Zmieniam koncepcję na jednobarwną z krótszym  rękawem. Od dawna kusi mnie fason Hayward, zaczynam więc. Ten model na innych wygląda świetnie, ale nie mam pewności czy to mój fason, a jeszcze bardziej nie mam pewności czy wystarczy wełny. Wersja topu powyżej pępka nie wchodzi w grę. Błękit znów ląduje w pudłach. Chciałam. Nie wyszło. Swetra nie umiem sobie zrobić, zapasów nie ubywa. Biczować się, czy szukać pocieszenia? Tylko gdzie? Chyba tylko w sklepach z włóczką. Ale dziewiarka nie tylko swetrem swoim żyje, są inne wyzwania i potrzeby, nie tylko moje. Na przykład zanosi się na prezentowy kardigan. Ale jaki, i co ja właściwie umiem. Niewiele. Raglan, rękaw wszywany, kimono w poprzek. A może by tak wreszcie nauczyć się metody continuos z wrabianym rękawem? Wygląda dość trudno, więc trzeba na czymś prostszym przećwiczyć. Korzystam z bezpłatnego wzoru Isabell Kraemer „On The Beach”. Wyciągam z pudła błękit i jedyny moteczek nieokreślonego różu. Chcę zobaczyć jak to się robi i nie wiadomo kiedy kończę sweter. Przymierzam, jest nieźle. Zanim dojdę do lustra już wiem, że go lubię, że nie liczy się to jak wygląda, ale to że jest przyjemny  dla skóry. Cieszę się, że go zrobiłam. Zmysł praktyczny mówił mi, że bardziej niż wszelkich innych fantazyjnych dzianin potrzebuje takiego zwyczajnego swetra. Żeby jakoś urozmaicić sweter i nie zgubić w paskach tego pięknego różu zrobiłam różne rękawy. 

Dzisiejszy poranek był chłodny, ubrałam więc właśnie ten sweter. Wiem że będę go nosić często.