W barwach wody i nieba

Przedwiosenne burze i wiatry powaliły wiele drzew, porozrzucały gałęzie, postrącały dachy i pozarywały nocne sny. Miasta zasnute smogiem poczuły smak czystego powietrza, a myśli co wypadły z szuflady nie chciały się w niej z powrotem zmieścić.

To dobry czas na świeże pomysły i nie mam tu na myśli rzeczy całkiem nowych. Czasem warto spojrzeć inaczej na to co znane, opatrzone, być może uda się w tym dostrzec coś ciekawego, niezwykłego. Z resztek wełny zrobić nowy sweter, tak połączyć kolory, by tworzyły całość, a dla odmiany pójść w poprzek, od rękawa do rękawa.

Publikując efekt swojej pracy, chwaląc się umiejętnościami i ujawniając niedociągnięcia, chciałabym dodać coś jeszcze, swoje myśli nie związane wprost w z dzierganiem, ale przemyślane podczas robienia na drutach. Nie mam pewności czy „przemyślane”  to trafne słowo, kojarzy się z czymś zamkniętym, dokończonym, akuratnym, a być może te moje myśli są tylko przemielone i przewałkowane. Nie wiem, w każdym razie piszę o tym, jak widzę pewne rzeczy, co czuję i czego doświadczam.

Tak wielu rzeczy nie ogarniam. Lubię to słowo, jest takie trafne dzisiaj. W przeszłości kojarzyłabym go  z dalekim horyzontem, dziś oznacza przytłoczenie nadmiarem, który jest wokół, bardzo blisko, często w nas samych. Mając dostęp do coraz większej ilości informacji i pozorne wrażenie, że tyle wiemy i możemy wszystko sprawdzić, niewiele pozostawiamy w pamięci. Poznane treści ulatują jakby porwał je wiatr, uciekają z głowy nazwiska, filmy, książki. Nie ma potrzeby obciążać umysłu nadmiarem informacji, które przecież zawsze są pod ręką, konkretnie pod kciukiem, ale tak naprawdę gdzie?

Dawniej tylko marzyciele chodzili z głową w chmurach, dzisiaj informacje przechowujemy w chmurze, choć nie wiadomo na jakim jest ona niebie, dla mnie to żywioł potężny i nieznany.  

W erze nadmiaru informacji żyjemy pomiędzy złudną pewnością i chronicznym nieogarnianiem,  naszym słabym punktem jest pamięć. Tak bardzo ufamy „pamięci zewnętrznej”,  że w końcu w głowie pozostawiamy niewiele. Takie to myśli przyszły mi do głowy, gdy łączyłam  z sobą te nitki w kolorach wody i chmurnego nieba. Myśli potargane wiatrem zamieniłam w zdania niestaranne, chociaż się starałam. Tak jak z wykończeniem tego swetra, pomysł na całość dobry, tylko te łączenia, no trudno, kiedyś znajdę na i to sposób.