Zielono i z rozmachem

Właśnie tak zabierałam się za ten projekt. Z dużym rozmachem. My, z bożej łaski dziewiarka i jej ukochana synowa postanowiłyśmy zgodnie, że dla niekwestionowanego pożytku i spełnienia marzenia wydziergać trzeba kardigan. Już sprawa wyboru odpowiedniej wełny miała charakter spotkania na szczycie. Wydarzenie to co prawda nie miało wyznaczonego specjalnego miejsca ani nawet czasu, rozmowy odbywały się w tak zwanym międzyczasie, jednak dawało się odczuć powagę sytuacji, odpowiedzialność za uzgodnienie wizji i ekscytujące oczekiwanie na decyzję. Gdy tak ważyły się losy przyszłego projektu życie płynęło obok swoim zwyczajnym  rytmem. Gwar mężczyzn, dzieci, psa i radia zszedł na drugi plan i zdawał się dobiegać jakby z oddali. A gdy wieczorem towarzystwo się rozeszło i wszyscy, nie wyłączając mnie posnęli w swoich łóżkach i łóżeczkach, pomysł na wykonanie swetra sam zaczął kiełkować jak nasionko rośliny wrzucone w dogodną glebę. Rósł tak szybko, że następnego dnia rano był już całkiem wyraźny i domagał się wcielenia w dzianinę. Przesyłka z zamówioną wełną dotarła szybciej niż oczekiwałam, od razu nabrałam oczka i po raz kolejny przekonałam się, jaka to świetna wełna to malabrigo rios, jak dobrze współgra z drutami i z dłońmi.

Gdyby tak jeszcze wykonana ręcznie dzianina miała moc niwelowania trosk i oddalania zmartwień. Niestety mam jednak takiej siły. Mogę tylko zrobić coś na drutach najlepiej i najładniej jak umiem, z wełny, która jest przyjemna dla skóry i której kolor  cieszy oko. Czy wspomniałam, że odcień dobrany został do koloru oczu?

Praca nad tym projektem miała dwa szczególnie ważne momenty. Pierwszy to sam początek, planowanie, wizja, wszystko ekscytujące i obiecujące. Apetyt na ten projekt podkręca nowy wzór - brioszka. Początek pracy miły, zwłaszcza dojście do tego przyjemnego etapu, gdy spod rąk i drutów wyłania się już coś co przypomina przyszły sweter. I właśnie wtedy, gdy już wszystko się zgadza, gdy wstępne wyliczenia okazują się właściwe, a broszka wcale nie taka trudna i  gdy można by już beztrosko jechać dalej i jak gospodarz przechadzający się w niedzielę wśród zboża patrzeć jak rośnie… właśnie wtedy krytycznie patrzę na ten mój pomysł i aby dokonać zmiany decyduję się na szalony ruch.

Pierwotnie brioszka miała być na przodach i na plecach. Pasowałaby też na rękawach, ale robiąc bezszwowy ragaln od góry nie wiedziałam jak rozpisać wzór żeby to dobrze wyszło, zaczynałam przecież od niewielkiej liczby oczek znacznie mniejszej niż panel wzoru. Stwierdziłam, że nie dam rady i dziergałam rękawy prostym jersejem. Wszystko szło dobrze, ale brak broszki na rękawach nie dawał mi spokoju. I gdy już te gładkie, smutne rękawy miały zostać rozdzielone od tułowia wtedy zaryzykowałam i pojechałam po bandzie. Nie chcąc pruć całości, (na to zawsze jest czas) zdecydowałam się na coś zupełnie dla mnie nowego. Na ambitne prucie wewnętrzne. W środku pracy sprułam tylko nitki stanowiące rękawy. To było naprawdę szalone. Ani doświadczenia z broszką nie mam, ani z takim pruciem, a naprężenie włóczki w poszczególnych rzędach nie chciało się ładnie i równo układać. I wtedy znowu prucie w pruciu. Wariactwo. Intensywne emocje studziłam mantrą -  zawsze mogę spruć wszystko i zacząć od początku, ale najpierw sprawdzę czy tak się da. I dało się.

Po takich ekscesach ciąg dalszy pracy to już był prawdziwy relaks. Czy może być lepszy do tego kolor niż zieleń? W tym wypadku producent wełny określił go jako „yerba”. Mało mam doświadczeń jerbowych, a te odcienie malabrigowej zieleni wydają mi się bardzo swojskie. Przywołują wspomnienia spacerów wśród kwitnących zbóż i traw, letnie zachwyty koronami kwitnących lip i długie warkocze rozhuśtanych gałęzi wierzby.  Tego swetra po prostu nie mogłam zrobić inaczej, wplotłam tam wszystkie wspomniane motywy, a piękna, cieniowana zieleń i trójwymiarowy wzór doskonale zgrały się  z tą wizją.