Ta niewielka dzianinowa torebka może pomieścić kilka niezbędnych przedmiotów: klucze, telefon, portfel, a nawet zeszyt lub książkę. Rozmiar określają konkretne parametry, tyle a tyle centymetrów na długość, szerokość, wysokość.
Rękodzieło ma także w sobie wiele elementów związanych z procesem tworzenia, które są niejednoznaczne i niewymierne. Gdy więc od takiej strony zaglądnie się do tej małej torebki to jej pojemność może okazać się zaskakująco duża. Ach, ile tego tam! Ile tematów, wrażeń, pomysłów, emocji, treści posplatanych i osobnych. Wystarczyłoby dotknąć jednej nitki i rozwinąć wątek… Teraz jednak zamykam tę torebkę na moment, a wszystkie dziewiarskie opowieści przychodzące mi do głowy na razie odkładam, jak książki, na półkę, na potem. A potem, po chwili namysłu znów sięgam do torebki i wydobywam z niej dwa tematy do mottozmotkowego tekstu. Pierwszy o kolorach, a drugi o powstawaniu chabrowych wzorów.
O moim zamiłowaniu do kolorów piszę w niejednym poście na tym blogu. Za każdym razem jest to ciekawa przygoda, bez względu na to, czy chodzi o etap poszukiwania włóczki, dobierania kolorów do charakteru dzianiny… i osoby, decydowania o odcieniu czy też odkrywania całkiem nowych połączeń z dobrze mi znanych, a nawet opatrzonych materiałów. Niesamowity jest ten moment, impuls, gdy pojawia się pewność, że „to jest to”, po prostu to czuję.
Na takiej samej zasadzie działa
to też w drugą stronę, gdy „nie czuję” koloru to nie rozpoczynam pracy, no
chyba że ktoś by mnie poprosił, ktoś komu bardzo by zależało, ale jakoś nie
przypominam sobie takich sytuacji😉
Pracę na wzorem chabrów
rozpoczęłam jeszcze w ubiegłym roku, pod wpływem inspiracji haftami kaszubskimi
w ramach poszukiwań projektu Posplatane „Polskie wzory w dziewiarstwie. Ujęcie
współczesne”. Opracowałam dwa wzory, zrobiłam nawet próbkę z jednym z nich, ale
jakoś żadnego nie przeniosłam na dzianinę, między innymi dlatego, że w swoich
włóczkowych zapasach nie znalazłam chabrowej wełenki nadającej się na planowane
mitenki albo rękawiczki. Między ciemnymi jak noc granatami a bladymi błękitami
brakowało bławatkowej niebieskości. Postanowiłam coś kupić, kiedyś, przy
okazji. I tak chabrowy temat odłożyłam na wiele miesięcy. Aż tu nagle przyszło
kolejne lato, na łąkach i w ogrodach zakwitły chabry, maki… Wcześniej jeszcze
maki z mojego wzoru pojawiły się na torebce (klik), a w ślad za nimi przyszła
wizja chabrów na innej torebce, a jako że miała to być rzecz dla osoby, która
bardzo lubi te kwiaty i ich kolor, to poczułam motywację i powiew wiatru w
skrzydła. Wzięłam się za opracowywanie wzoru całkiem od nowa, potem dobrałam
trzy kolory bawełnianej włóczki i wykonałam torebkę według własnego pomysłu.
Co do kolorów, ten główny,
będący tłem – jak go określić, miętowy, szałwiowy? A może wiatrowy, on jest
taki lekki. Sprawdzam dokładnie – no nie jest to kolor wiatrowy, ani niebowy
czy też niebowiutki, a już na pewno nie besowiuteńki. Jakże porywająco piękne
są te dawny nazwy kolorów, ja sama poznałam je niedawno w związku z
poszukiwaniami polskich wzorów regionalnych. Przeglądanie palety barw i nazw
zamieszczonych na stronie Regionalna Grupa Barw (link) – projektu poświęconego
badaniu kultury ludowej uświadamia jak bogate jest to dziedzictwo, jak mocno
związane z przyrodą. Nazwy kolorów tak ważne przy farbowaniu, tkaniu,
wyszywaniu odnoszą się do natury, do pogody, do konkretnych roślin i zwierząt.
Są to określenia ciekawe, bardzo obrazowe, niektóre trochę dziwne, techniczne,
ale w zdecydowanej większości są one poetyckie, pełne wrażliwości na otaczający
świat i takiej czułości do natury. To jest dopiero czucie koloru! Dla mnie to
także refleksja o uważnym patrzeniu na to, co wokół i zachęta by szukać wzorów
piękna.
A oto torebka w chabrowe wzory. Z torebką makową łączy ją nie tylko kwiatowa inspiracja ale także ta sama tkanina, wykorzystana na podszewkę.
